पशु-पंक्षीहरुको लाश खानेहरुलाई त के भनौं र खै..! तर
यदि हामी दया र करुणाका पूजारी हौँ भने अथवा हामी स्वयंलाई
सच्चा शाकाहारी या निरामिष भोजी सम्झन्छौं भने
एक पटक यो पढ्नुस् र मनन गर्नुस् ….!
ति निर्दोष तथा मूक पशु-पंक्षीहरुको विभत्स तरिकाले हत्या गरेर बनाइन्छ सयौं वस्तु जो हामीले सोंच्नै सक्दैनौं तर अन्जान मै ति वस्तु प्रयोग पनि गरेकै छौं..!
अधिक जानकारीका लागि राजीव दीक्षितको भिडियो हेर्न यो लिंकलाई खोल्नुहोला:
मांसाहारी राक्षसहरुको क्षुधा तृप्तिका लागि नै संसारमा दैनिक करोडौं पशु-पंक्षीहरुको विभत्स तरिकाले हत्या गर्ने गरिन्छ। जसमा गाई, गोरु भैंसी, उँट, राँगा, सुँगुर, बंगुर, भेडा, च्यांग्रा, बाख्रा, खसी-बोका आदि प्रमुख हुन्। कुखुरा, हाँस लगायत अन्य पंक्षीहरु तथा समुद्री जीव कति काटिन्छ, मारिन्छ त्यसको कुनै अनुमान गर्न सकिन्न !
यिनको निर्ममता पूर्वक हत्या गरेपछी सर्वप्रथम मासुको व्यापार हुन्छ जुन ति हत्याराहरुलाई प्रश्रय दिने काम मांसाहारी दानवहरुले गर्दछन्। मासु वाहेक अर्को वस्तुको व्यापार हुने गर्दछ, त्यो हो- तेल (बोसो) जसलाई टेलो (tallow) भनिन्छ। गाईको बोसोबाट निस्कने तेल लाई बीफ टेलो (beef tallow) र सुँगुर तथा बंगुरको बोसोबाट निस्कने तेललाई पोर्क टेलो (pork tallow) भन्ने गरिन्छ।
यो तेल ति क्रीम बनाउने कंपनिहरु द्वारा खरीद गरिन्छ र यहि तेलको सबभन्दा अधिक उपयोग अनुहारमा लगाउने तथाकथित् शौन्दर्य क्रीम बनाउनमा हुन्छ जस्तै- फेयर एण्ड लव्ली (Fair & Lovely) फेयर एण्ड हेण्डसम (fair and handsome), पोन्ड्स (Ponds), ईमामी (Emami) इत्यादि। एक पटक स्व. राजिव दीक्षित ज्यूले भारतको मद्रास उच्च न्यायालयबाट उक्त विदेशी कंपनी fair and lovely का विरुद्ध मुद्दा जित्नु भएको थियो जसमा कंपनीले स्वयं स्वीकार गरेको थियो कि यस fair and lovely क्रिममा सुँगुर तथा बंगुरको बोसो बाट बनाइएको तेल मिलाइन्छ।
मासु र बोसो (तेल) पछी अर्को वस्तुको व्यापार हुन्छ, त्यो हो- रगत। ति वधशालामा कसाईहरुले गाई लगायत अन्य पशुहरुलाई पहिले पछाडिका खुट्टामा रसिले बाँधेर उल्टो मुखी झुन्ड्याउँछन् अनि फेरी तेज धार भएको छुरीले उनको घाँटी रेट्छन् र एक दम संग रगतको भल्को बग्न थाल्छ, तल राखिएको ड्रममा उक्त रगत जम्मा गरिन्छ र बेचिन्छ।
यहि रगतको सबभन्दा धेरै प्रयोग गर्ने गरिन्छ अँग्रेजी (एलोपेथि) औषधि बनाउनमा, त्यसपछि लिपिस्टिक तथा नङ पालिश बनाउनमा र अनि चिया बनाउनमा पनि प्रयोग गरिन्छ। गाई, गोरु, बहर, साना बाच्छा-बाच्छी र माछा आदिको शरीरबाट निस्केको रगतबाट एउटा औषधि बनाइन्छ त्यसको नाम हो- डेक्सो रेन्ज (Dexorange)। अत्यन्तै प्रसिद्ध औषधि हो यो डाक्टरहरुले यसलाई रगतको कमि भएका महिलाहरुको लागि दिने गर्दछन्। खासगरेर जब महिलाहरु गर्भावस्थामा हुन्छन्। किनकि त्यसबेका उनीहरुको शरीरमा रगतको कमी हुन्छ र डाक्टरहरुले तिनीहरुका लागि त्यहि जनावरहरुको रगतबाट बनेको औषधि (सिरप) नै लेख्ने गर्दछन्, कारण डाक्टरलाई ति औषधि कंपनिहरु बाट ठूलो धनराशी कमीशनको रुपमा प्राप्त हुने गर्दछ।
उक्त रगतको अर्को उपयोग केहि कम्पनिहरुले लिपिस्टिक र नङ पालिश बनाउनमा पनि गर्दछन्। त्यस पछी रगतको अर्को उपयोग चिया बनाउनमा निक्कै कंपनिहरुले गर्दछन्। चिया एक वनस्पति बाट प्राप्त हुने उत्पादन हो। र चियाको बुटो त्यति ठूलो पनि हुँदैन। यसका कलिला पात र मुन्टाहरु नै वास्तवमा चिया बनाउन प्रयोग गरिन्छ। पात र मुन्टा टिपेर सुकाएर डिब्बामा भरेर बेचिन्छ। यो भयो चियाको सुद्ध रुप..!
चियाको बुटो बाट ति कलिला पात र मुन्टा बाहेक छिप्पिएका र भुइँमा खसेका पात पनि हुन्छन्। यी चिया हैनन्। चिया त त्यहि माथिको कलिला पात र मुन्टाबाट मिर्मित मात्र हो। तर चिया कम्पनिहरुले मुनाफा कमाउनको लागि ति छिप्पिएका र भुइँमा खसेका पातलाई पनि बटुलेर चिया जस्तै बनाएर बेच्ने गर्दछन्। यदि ति पातहरुलाई सुकाएर धुलो पारी पानीमा पकाउने हो भने चिया जस्तो रङ आउँदैन। तर ब्रूक बोन्ड (Brookbond) र लिप्टन (Lipton) जस्ता बिदेशी कम्पनि हरुले जनावरहरुको रगत यसमा मिलाएर बेच्ने गर्दछन्। जसलाई धुलो चिया (tea dust) भनिन्छ।
मासु, बोसो, र रगतको व्यापार पछी अर्को ठूलो व्यापार हुन्छ- हड्डीको। वधशालामा पशुहरुको हत्या गरेर मासु निकाली सकेपछी हड्डी जम्मा गरिन्छ। त्यसलाई सुकाइन्छ र बोन क्रेसर मशीनमा हालेर यसलाई धुलो बनाइन्छ। यो धुलो दन्त मन्जन बनाउनका लागि कल्गेट (colgate) क्लोजअप (close up), पेप्सोडेन्ट (pepsodent) सिबाका (cibaca) आदि कम्पनिहरुले खरिद गर्दछन्। शेभिंग क्रिम बनाउने अधिकांश कंपनिहरुले पनि यसको प्रयोग गर्दछन्। आजभोलि यहि हड्डिको धुलो टेल्कम पाउडर बनाउनमा पनि प्रयोग गरिन्छ। मानिसहरुले नुहाई सकेपछी यसको प्रयोग गर्ने गर्दछन्। त्यसो त टेल्कम पाउडर पत्थरको धुलो बाट बन्छ तर हड्डीको धुलो सस्तो पर्ने भएको हुनाले पथरको प्रयोग कमै मात्रामा हुने गर्दछ। पत्थरको धुलो १००-१५० रुपैया प्रति किलो पर्दछ भने हड्डीको धुलो ४०-५० रुपैयाँ प्रति किलोमा पाइन्छ। त्यसैले सबै कम्पनिहरुले हड्डीको धुलो नै प्रयोग गर्दछन्।
मासु, बोसो, रगत र हड्डीको व्यापार पछी अर्को सबभन्दा ठूलो व्यापार हुन्छ छालाको। छालाको प्रयोग धेरै जसो क्रिकेटको बल बनाउन गरिन्छ। यो प्रायः रातो रङको हुन्छ तर आजभोली सेती रङको पनि आउन थालेको छ। यो सब गाईको छालाबाट नै बनाइन्छ। यसमा सबभन्दा बढी साना बाच्छा-बाच्छीको छाला प्रयोग गरिन्छ। क्रिकेट त सानो हुन्छ, तर त्यो भन्दा ठूलो हुन्छ फूटबल, यसमामा पनि गाईको छाला प्रयोग गरिन्छ। यस बाहेक बढी मात्रामा छालाको प्रयोग जुत्ता-चप्पल, पेटी, कमर-बन्द, मनिब्याग (पर्स), झोला, टोपी, ज्याकेट, पन्जा आदि बनाउनमा हुने गर्दछ। यी मध्ये सबभन्दा नरम वस्तु यदि कुनै छ भने त्यो १००% गाई र त्यसको बाच्छा-बाच्छीको छालाबाट बनेको हो। यदि कुनै कडा छ भने त्यो उँटको छाला बाट बनेको हुन्छ। यसमा बाख्रा-भेडाका साना-साना पाठा-पाठी र कुकुरको छाला पनि प्रयोग गरिन्छ।
हाम्रो सनातन वैदिक संस्कृतिमा गौपालन गर्ने र तिनबाट प्राप्त पाँच वस्तुहरु- दुध, दहि, घिउ, गोबर र मूत्र जसलाई पन्चगव्य भनिन्छ, यसैको सेवन तथा प्रयोग गरेर स्वस्थ तथा सम्वृद्ध संसारको परिकल्पना गरिएको थियो। तर विडम्बना नै भन्नुपर्छ कि आज यसरि गाई तथा अन्य समस्त उपयोगी जनावरहरुको जीवन समाप्त गरेर पाइने पाँच वस्तुहरुको अधिक प्रयोग भैरहेको छ, यो मानव सभ्यताको कलंक नै भनौं। ति पाँच वस्तु यसप्रकार छन्:
१- मासु: जुन मांसाहारी राक्षसहरुले आफ्नो क्षुधा पूर्ति गरेर शरीर रोगि, मन तथा वुद्धि भ्रष्ट गर्दछन् !
२- बोसो: यसको तेल निकालेर विविश शौन्दर्य प्रसाधनका वस्तु निर्माण गर्न प्रयोग गर्ने गर्दछन् !
३- रगत: अनेकौं अँग्रेजी (एलोपेथी) औषधि बनाउन, चिया बनाउन, नङ पालिश र लिपिस्टिक आदि बनाउन प्रयोग गर्दछन्।
४- हड्डी: यसको धुलो बनाएर दन्त मन्जन, शेभिंग क्रिम, र टेलकम पाउडर बनाउन प्रयोग गर्दछन्।
५- छाला: यसको प्रयोग क्रिकेटबल, फूटबल, जुत्ता-चप्पल, पेटी, कमर-बन्द, मनिब्याग (पर्स), झोला, टोपी, ज्याकेट, पन्जा आदि बनाउनमा प्रयोग गर्दछन्।
यी बाहेक गाईको शरीर भित्रका केहि भाग छन् जसको निक्कै प्रयोग हुन्छ, जस्तै- ठूलो आन्द्रा, गाईलाई काटेर यसको ठूलो आन्द्रा अलग निकालिन्छ र यसलाई कुटेर जिलेटिन बनाइन्छ। यसको अधिक प्रयोग आइसक्रीम, चकलेट, मेगी, पिजा, बर्गर, हटडग, चाउमिनलाई स्वादिष्ट बनाउन हालिने एक वस्तु (base material) आदि बनाउनमा अत्यधिक प्रयोग हुन्छ। आजभोली मिठाइ मा चाँदी तथा स्वर्णको वर्क लगाइन्छ, त्यो पनि यहि गाईको आँतबाट तयार पारिन्छ, त्यहि वर्क लगाइएको मिठाई हिन्दु देवी-देवताहरुका मन्दिरमा चढाइन्छ र पण्डित-पूजारी लगायत सबैले भगवानको प्रसाद मानेर खुब संग खाने गरिन्छ, छैन त आश्चर्य…! र एउटा जेली पाइन्छ बजारमा रातो सुन्तले रङको त्यसमा जिलेटिनको निक्कै प्रयोग हुन्छ। एलोपेथि औषधि जुन केप्सुल मा पाइन्छ, त्यो केप्सुल पनि जिलेटिनबाट नै बन्छ, आजभोली जिलेटिनको उपयोग साबूदानामा पनि हुन थालेको छ जुन सनातन धर्मी हिन्दुहरुले उपवासको समयमा खाने गर्दछन्, यस्ता वस्तु सेवन गरेर हामी स्वर्गको कामना गर्न सक्छौं?
बजारमा पाइने पनिर पनि अछुतो छैन, हामीले जुन पनीर बजार बाट किनेर खाने गर्दछौं, त्यो त्यति विश्वसनीय र भर पर्दो हुँदैन। किनकि दुध फटाएर पनीर बनाउने जुन सबभन्दा सजिलो र सफल रसायन छ, जसको प्रयोग अधिकांश व्यवशायिक मानिसहरुले गर्ने गर्दछन् त्यो वास्तवमा कुनै रसायन न भएर गाईको नवजात शिशुको पाचन तन्त्र हो। यदि हामीले पनीर बनाउनको लागि दुधमा अमिलो रस, टाटरी या साइट्रिक अम्लको प्रयोग गर्यौं भने दुध त्यति सजिलो संग फाट्दैन जति सजिलै संग त्यस अन्जान रसायन (बाच्छाको आँत) बाट फाट्छ। फेरी घरेलू पनीर अलि अमिलो पनि हुन्छ। बजारको पनिरको तुलनामा सिघ्र अमिलो या खराब पनि हुन्छ। यस रसायनको परिचय यहि हो कि पनीर सिघ्र खराब या अमिलो हुँदैन। र हाम्रो सबभन्दा ठूलो समस्या यहि हो कि कुनै पनि प्रयोगशालाको परिक्षण बाट पनि पत्ता लगाउन सकिन्न कि यो पनीर बनाउनको लागि गाईको शिशुको आँत प्रयोग गरिएको हो। किनकि गाईको शिशुको आँत दुध फाटे पछी पनीर देखि अलग भएर पानीमा मिसिएर जान्छ। यसको निक्कै अल्प अंश मात्र पनीरमा बच्छ। त्यो पानी जुन दुध फाटे पछी निस्कन्छ, त्यसलाई बिदेशमा मोहीको रुपमा विविध नामले बेच्दछन्, जस्तै अरब देशहरुमा ‘लेबन’ तथा अन्य देशमा ‘Whey’। प्रवासी भाई-बन्धुहरु, कृपाया यो विदेशी मोही भयङ्कर दुषित तथा असुद्ध छ यसलाई गलतिले पनि कदापी खाने नगरौं। त्यसैले बजारमा पाइने पनीर बाट पनि सावधान रहौं। दुध, क्रीम, मक्खन, दही तथा दही झैं दुध बाट बनेका (अमिला) उत्पादनहरुका अतिरिक्त विदेशमा बिक्रि भैरहेका लगभग सम्पूर्ण अन्य दुग्ध-उत्पादनहरु मांसाहारी छन्। धेरैजसो मरगारीन (Margarine) पनि मांसाहारी नै छन्। यी जति पनि वस्तुहरु छन् ति सब जनावरहरुको निर्मम तथा विभत्स हत्या गरेर बनाइन्छ। र हामीहरुले अज्ञानवश यी समस्त वस्तुहरु मध्ये केहि न केहिको प्रयोग आफ्नो जीवनमा गरिरहेका छौं। र हामीहरु मध्ये केहि जसले स्वयंलाई सनातन वैदिक धर्मी तथा १००% हिन्दु भन्न गर्व गर्दछौं भने कसैले आँफूलाई शाकाहारी तथा निरामिष भोजी भनेर सन्तोष गर्दछौं, तर हामीहरुले कहीं न कहीं यस्ता खाले वस्तुहरुको प्रयोग गरेर आफ्नो धर्म भ्रष्ट गर्दै छौं।
त्यसैले यस्ता वस्तुहरुको प्रयोग गर्न छोडौं र हाम्रो स्वभाव दया तथा करुणाको परिचय दिएर मानव सभ्यताको रक्षा गरौँ..! यदि कुनै पशुको कालगतिले मृत्यु भएको छ र त्यसको छालाबाट कुनै वस्तु गाउँ-घर मै निर्माण गरिन्छ भने त यसमा कुनै दोष आउँदैन, नत्र ईश्वरीय दण्डको भागि बन्नेछौं..!
आफ्नो धर्म भ्रष्ट हुनबाट बचौं र अरुलाई पनि बचाउँ। जीवनमा एउटा कुरा सदा स्मरण गर्नुहोला संचार माध्यममा देखाइने झुटा तथा अर्धसत्य विज्ञापन हेरेर आफ्नो घरमा कुनै पनि वस्तु किनेर नल्याउँ र व्यक्तिगत रुपमा पनि त्यस्ता वस्तुको प्रयोग गर्न छोडौं। यो विज्ञापनमा सबभन्दा ठूलो धोका छ। जस्तै- चकलेटको विज्ञापन आउँछ केडबरी, नेस्ले आदि, कोक पेप्सीको आउँछ, फेयर अन्ड लव्ली आदि क्रिमहरु। कल्गेट, क्लोजअप, पेप्सोडेन्ट आदि।
तपाइँहरु सब आफ्नो दिमागले काम गर्नुस्, यी सब वस्तुबाट बच्नुस र आफ्नो परिवारलाई पनि बचाउनुहोस। किनकि विज्ञापन तिनै वस्तुहरुको देखाइन्छ जसको कुनै गुणस्तर नै हुँदैन। गाईको सुद्ध घिउ, सुद्ध मह बिना विज्ञापन नै बिक्छ, नीमको दतिउन बिना विज्ञापन बिक्छ, उखुको रस, गुड बिना विज्ञापन बिक्छ।
विज्ञापनको एउटा सिद्धान्त छ, त्यो हो टाउको खुइलेको व्यक्तिलाई पनि काईयो बेच्ने। एउटा कुरालाई पटक-पटक, पटक-पटक लगातार देखाएर तपाइको दिमागलाई नियन्त्रण गर्नु। ताकि तपाइँले त्यो हेरी-हेरी, सुनी-सुनी एक दिन न एक दिन त त्यसलाई आफ्नो घरमा उठाएर ल्याउनु हुनेछ।
धन्यवाद !
नमस्ते….!
-(प्रेरणा स्रोत: स्व. राजिव दीक्षित ज्यू)