मदरसालाई आतंकवाद संग किन जोडिन्छ? (भाग-१)

ओ३म्..
मदरसा माने शिक्षालय, विद्यालय, स्कूल, एक त्यस्तो स्थान जहाँ बालबालिका हरुलाई शिक्षाको तालीम दिने गरिन्छ। यदि कुरो यत्ति नै हो भने फेरी मदरसा भन्ने बित्तिकै यत्रो डर किन हुन्छ? यो शब्द किन यत्रो भयको कारण बनेको छ? किन मदरसाको नाम आउना साथ यसलाई आतंकवाद संग जोडेर हेर्ने गरिन्छ? मदरसामा त्यस्तो के सिकाइन्छ अथवा पढाइन्छ र त्यहाँ पढ्ने हरेक वालक या युवा संसारको लागि खतराको सूचक बन्छ? भारतीय शिया वक्फ बोर्डका अध्यक्ष वसीम रिजवीले “मदरसामा आतंकवाद पढाइन्छ” किन भन्नु पर्थ्यो? यस्तो भन्नुको पछाडी के कारण थियो? युरोप र अमेरिकामा संचालित मदरसाहरुमा किन कडा निगरानी राखिन्छ?
शुरु गरौँ पाकिस्तानका उदारवादी मुस्लिम मौलाना भनेर चिनिने जावेद अहमद घामिडीको एक वक्तव्य बाट जुन केहि वर्ष पहिले उनले अमेरिकामा दिएका थिए। उनि संग मदरसाको बारेमा सोधिएको एक प्रश्नको उत्तरमा उनले भनेका थिए:-
“अहिले जुन आतंकवाद (दहशतगर्दी) मुसलमानहरु बाट हुँदैछ, यसको मूलमा साम्प्रदायिक (मजहबी) चिन्ता र सोंच हो जुन मुसलमानहरुलाई मदरसाहरुमा पढाइन्छ र उनीहरुको राजनीतिक आन्दोलनमा सिकाइन्छ। यसमा मुख्यतः चार वटा कुराहरु मदरसाले सिकाउँछ। ति प्रत्यक्ष रुपमा नसिकाए पनि अप्रत्यक्ष रुपमा त स्वाभाविक रुपमा सिकाउँछ। ति चार कुराहरु के-के हुन्, त्यो पनि सुन्नुहोस्-
• पहिलो: यदि संसारमा कहीं पनि शिर्क (मूर्तिपूजा) हुन्छ, कुफ्र (इस्लाम विरोधी/नास्तिकता) हुन्छ या इर्तिदाद (मुसलमानले इस्लाम छोडेर जाने) हुन्छ भने त्यसलाई मृत्युदण्ड हुनेछ र त्यो दण्ड दिने अधिकार केवल हामीलाई मात्र छ।”
(अर्थात, मदरसामा पढ्ने या त्यहाँ बाट शिक्षा ग्रहण गरेर निस्कने हरेकले मूर्तिपूजक (हिन्दु) हरुलाई आफ्नो घोर शत्रु मान्दछ, जसलाई सिध्याउनु उसको धार्मिक उत्तरदायित्व हो।)
क्रमशः..

शालिग्राम पत्थरको वैज्ञानिक रहस्य-२

ओ३म्..

पूर्व भाग बाट क्रमशः..
कालीगण्डकी नदि हिमालयका प्रमुख दुई हिमशृंखला धौलागिरी र अन्नपूर्णको बीच बाट निस्केर बहन्छ। यो नदीले “एमोनाइट” (Ammonite) नामक एक प्रागऐतिहासिक कालिन कालो समुद्री जीवको जिवाश्म (फोसिल) लाई बगाएर ल्याउने गर्दछ।यहि हो शालिग्राम शिला। एमोनाइट एउटा शंख जस्तो कडा खोल भएको समुद्री जीव थियो। करोडौं वर्ष पहिले सम्म यी जीवहरु समुद्रमा घुम्ने गर्दथे। पछी कारणवश यी जीवहरु विस्तारै-विस्तारै मरेर सकिए र यिनको शरीर समुद्र तलमा पत्थरको रुपमा बदलिए। जब समुद्री तल भूकम्पको कारणले माथि उठ्यो तब यी जिवाश्म पनि माथि आए, जसलाई नदीले आफ्नो साथमा बगाएर ल्याउँछ।यो एमोनाइट जीवको जिवाश्म अद्भुत सुन्दर हुन्छ।यसलाई देख्नासाथ जो पनि मन्त्रमुग्ध हुन्छ। मानौं कुनै अनुभवी कलाकारले यसलाई सजायको हो। कमजोर धर्मभीरु मानिसहरु चमत्कार पूर्ण वस्तुबाट अति सिघ्र प्रभावित हुने गर्दछन् र उनको मनमा कुनै काल्पनिक देवि-देवताको स्मरण आउन थाल्छ। एमोनाइटको सुन्दर रुपलाई पनि यस्तै धर्मभीरु मानिसहरुको नजरमा देवता बनाइदियो।
एमोनाइट जीव लगभग साढे छ करोड वर्ष पहिले नै यो संसार बाट सदाका लागि बिदा भैसकेका थिए।भूवैज्ञानिकहरुको मतमा यी जीव “सेफालोपोडा” श्रेणीमा पर्दथे।१८ करोड वर्ष पहिले समुद्रमा यिनको संख्या अत्यधिक मात्रामा बढेको थियो।

आज पृथ्वीको विरलै स्थानमा मात्र यो जीवको जिवाश्म पाइन्छ। नेपालको गण्डकी नदि बाहेक भारतको नर्मदा नदिमा पनि यसको जिवाश्म पाइन्छ, तर गण्डकीको जस्तो कालो हुँदैन। यसको रङ कालो तब मात्र हुन्छ जब यो खास भूस्तर (जसलाई “स्फीटीसेल” भनिन्छ) मा तयार हुन्छ।काली गण्डकी नदि नेपालमा यहि स्फीटीसेल भूस्तर हुँदै बहन्छ, त्यसैले यसमा काला शिला पाइन्छन्। एमोनाइटको शरीर गोलो स्प्रिंग झैं चक्राकारको हुन्छ। त्यसैले यसको केन्द्रमा खाडल हुन्छ। शालिग्राम (विष्णु या नारायण) शिलाको केन्द्रमा पनि नाभिमूल देखिन्छ जसलाई अज्ञानीहरुले गलतिले शिलाको मुख सम्झन्छन्। किनकि एमोनाइटको जिवाश्म धेरै लामो समय सम्म चट्टानहरुको बिचमा च्यापिएर रहन्छ, त्यसैले यसको केन्द्रको खाडल ढाकिन्छ।यहि कारणले शालिग्राम शिलाको यो नाभिमूल स्पष्ट संग देखिन्न। केवल यसको चिन्ह मात्र रहन्छ।

जसरि हरेक वहुमूल्य वस्तुको नक्कल बजारमा पाइन्छ, त्यसैगरि हिन्दुहरुको यो उपास्य देवताको पनि नक्कल बजारमा सजिलै पाइन्छ। धेरै पूजारीहरु संग यहि नक्कली शालिग्राम पाइन्छ। काठमाडौँ र पोखराका अनेकौं स्थानमा यस्ता नक्कली शालिग्राम प्रसस्त बेच्न राखेको देख्न सकिन्छ।जसले यसलाई राम्रो संग चिनेका हुन्छन्, त्यस्ता हिन्दुहरु यहि नक्कली शालिग्राम देवताको दर्शन गरेर निराश हुन्छन्। धेरैजसो मन्दिरमा कालो बेसाल्ट पत्थरको ढिस्कोलाई नारायण शिला भनेर प्रतिष्ठित गरिएको छ। यहि पत्थरको बिचमा फलामको छड बाट नाभिमूल पनि तयार पारिएको हुन्छ।अब रह्यो चक्रको प्रश्न, शालिग्राम शिलाको सतह निक्कै चिल्लो हुन्छ। जुन चक्र चिन्ह देखिन्छ, त्यो केवल नाभिमूलमा मात्र देखिन्छ। तर एमोनाइटको सारा शरीरभरि नै चक्रको चिन्ह हुन्छ। यस्तो किन हुन्छ होला? वास्तवमा मन्दिरहरुमा जुन शिला प्रतिष्ठित छन् ति धेरै समय देखि काममा ल्याइएको छ। प्रत्येक दिन तेल र पानीले शिलालाई नुहाइदिने गरिन्छ। त्यसको शरीर पुछेर चन्दन घसिन्छ। त्यसैले कैयौं पिढी पछी एमोनाइटको जिवाश्मबाट त्यो चक्र चिन्ह मेटिन्छ तर केन्द्रको खाडलमा दुई-चार वटा चिन्ह जस्ताको तस्तै रहन्छन् किनकि ति खाडलमा छन्।

अब स्वर्ण आभूषण भएको शालिग्रामको बारेमा ध्यान दिऔं। जसरि अन्धश्रद्धावान मानिस हरुले सम्झन्छन्, त्यो वास्तवमा स्वर्ण-चुर्ण नभएर एउटा “पायराइट” नामक पदार्थ हो। यो एउटा यौगिक पदार्थ हो जुन काँचो फलामको सल्फाइड हो।पानी र हावाको सम्पर्कमा आएर यो पितल झैं चमकदार हुन्छ। सामान्य मानिसले यसलाई सुन सम्झन्छन्। पाइराइटलाई “मूर्खहरुको सुन” (फूल्स गोल्ड) पनि भनिन्छ। हिमालय बाट उत्पन्न हुने केहि नदिहरुको बालुवामा सुनका कणहरु पनि हुन्छन्, यिनै स्वर्ण कणहरु कुनै कुनै शालिग्रामको शरीरमा टाँसिन्छन् र नाभिमूलमा पनि जम्मा हुन सक्छन्। त्यसैले यो शिलालाई देवता मान्नुको एक कारण यो पनि हुन सक्छ।
क्रमशः..

ओ३म्..

शालिग्राम पत्थरको वैज्ञानिक रहस्य

 आज हिन्दु समाज वैदिक मार्गबाट विचलित हुँदै मुख्यत: मूर्ति पूजक समाजको रुपमा स्थापित भइसकेको छ। साना-साना पत्थरहरुलाई ईश्वर समान मानेर पूज्ने देखि लिएर मन्दिरहरुमा अनेकौं स्वर्ण-मोती जडित ठूला-ठूला मूर्ति र त्यसको आधुनिक स्वरुप मुसलमानहरुको चिहान समेत पूज्य बनिसकेको छ।

कसैले मूर्तिलाई ईश्वरमा ध्यान केन्द्रित गर्ने साधन मान्दछ भने कसैले तर्क दिन्छ की प्राणप्रतिष्ठा गरे पश्चात ईश्वर स्वयं मूर्तिमा विराजमान हुन्छ। मेरो मनमा एउटा सानो शंका सदा रहन्छ की हिन्दुहरु माथि यत्रो अत्याचार हुँदा पनि मूर्तिमा विराजमान ईश्वर किन टुलु-टुलु हेरेर मात्र बसिरहन्छ? किन विधर्मीहरुको आक्रमण हुँदा आफ्नो समेत रक्षा गर्न सक्दैन? कि त पशुपतिनाथ र स्वयम्भूनाथ समसुद्दिन जस्ताको आक्रमणमा परेर ढल्छन्, या त सोमनाथ झैं विध्वंशको शिकार हुन्छन् अथवा काशी विश्वनाथ झैं कुवामा लुकाइन्छन् ..!

हिन्दु समाजमा त्यस्तै एउटा अवैदिक पूजा निकै प्रचलित छ; त्यो हो- शालिग्राम-शिला (नारायण-शिला)को पूजा।यो विष्णु या नारायणको प्रतिकको पूजा हो। हिन्दुहरुको कुनै पनि पूजा या धार्मिक अनुष्ठानमा यो शिलाको पूजा आवश्यक मानिन्छ। एउटा गोलाकार कालो पत्थर रुपी नारायण र उनको शरीरलाई आलिङ्गन गरेकी तुलसी अर्थात् लक्ष्मीको पूजा।यहि पत्थर र त्यसमा टाँसिएको तुलसीको एउटा पातको पूजालाई प्रतिष्ठित गर्नका लागि धूर्त तथा स्वार्थी पण्डा-पुरोहितहरुले यसको जन्मको बारेमा सयौं काल्पनिक कहानी बनाएर यसमा जोडिदिए।

यो एउटा वेद बिरोधि अनार्य पूजा हो, वैदिक साहित्यमा नारायणको नाम कहीं पनि भेटिदैन।वेद बिरोधिहरुले आर्य संस्कृतिलाई बद्नाम गर्नको लागि त्यस्ता अशोभनीय कर्मलाई शोभनीय बनाउन स्वार्थि तथा अज्ञानी पण्डा-पुरोहितहरुलाई प्रलोभन दिएर नयाँ-नयाँ कथा रच्न लगाइन्थ्यो र हाम्रा पुराण तथा ऐतिहासिक ग्रन्थहरुमा घुसाइन्थ्यो र महान आर्य वीर वीरांगनाहरुका जीवनगाथाहरु संग ति मनगढन्ते कहानीहरु जोडेर दुषित बनाइन्थ्यो।त्यसैको परिणाम स्वरूप सुरु भएको हो यो नारायण-तुलसीको प्रेम कहानी। यस्ता असंख्य कल्पित कहानीहरुले भरिएका छन् हाम्रा प्राचिन ग्रन्थहरु।यो सानो लेखमा त्यस्तै मिथ्या कहानी- शालिग्राम-शिला या नारायण-शिलाको वैज्ञानिक सत्यता र पुराणका साथ त्यसको संगतिको पनि जाँच गर्ने प्रयास गरिनेछ।

पुराण अनुसार शालिग्राम-शिलाको पूजा गर्ने अधिकार गैर-ब्राह्मण, स्त्री र ब्राह्मणकी कन्यालाई समेत अघिकार छैन।धातु, काठ या माटो बाट यो शिला बनाउन सकिन्न। यो शिला स्वयं पैदा भएको हुनु पर्छ। हिमालयको हिमशृंखला बाट उत्पत्ति भएको गण्डकी नदि (पुराणमा यसलाई सदानिरा भनिन्छ) अथवा शालिग्रामीमा नै शालिग्राम शिला पाइन्छ। सामान्यतः यो शिला गोलो आकारको हुन्छ र तल-माथि केहि थेप्चो। कुनै-कुनै अण्डाकार, त्रिभुजाकार या शंकुकार पनि हुन्छ।रङ प्रायः कालो हुन्छ।तर कुनै हल्का लालिमा युक्त, पहेलो या खैरो पनि हुन्छ।केवल यत्तिले मात्र यो शिला पूजनीय हुँदैन, केहि अतिरिक्त लक्षण हुनु पनि आवश्यक छ। प्रत्येक शालिग्राम शिलाको बिचमा एउटा खाडल हुन्छ जसलाई विष्णु या नारायणको नाभि-मूल भनिन्छ।यहि नाभिमूल बाट ब्रह्माको जन्म भएको मानिन्छ।त्यसो त यो शिला चिल्लो हुन्छ तर नाभिमूलको ओरिपरी भित्र सम्म गोल चक्रको चिन्ह पाइन्छन्। भनिन्छ, कुनै शिलामा सुनको आभूषण पनि रहन्छ (यस्तो अत्यन्त बिरलै पाइन्छ)। जसमा यस्तो आभूषण हुन्छ, त्यो शिलाको प्रतिष्ठा अधिक हुन्छ।

यसको बारेमा भू-वैज्ञानिकहरुको भनाइ छ कि नेपालको सप्तगण्डकी नदि नारायणी हुँदै भारतको पटनाको नजिक गएर गङ्गा नदीमा विलय हुन्छ। पूर्वमा त्रिशुली र पश्चिममा कालिगण्डकीका बिचमा अरु पाँच नदीहरु- बुढीगण्डकी, सेतीगण्डकी, मादी, दरौंदी र मर्स्याङ्दी मध्ये कालीगण्डकीमा मात्र शालिग्राम शिला पाइन्छ। यसलाई शालिग्रामी गण्डकी पनि भनिन्छ। क्रमशः…

के कसैलाई कसैले वरदान या श्राप दिनु सम्भव छ?

ओ३म्..

वरदान र श्राप दिन संभव छ तर हामीले पुराणहरुमा पढेको या सुनेको जस्तो (जाऊ अब तिमीलाई कसैले मार्न सक्दैन, तिमि अमर भयौ।) हैन। सृष्टि नियम विरुद्धको कुनै पनि वरदान या श्राप गलत हो। यस्तो वरदान हुँदैन।
प्रकृतिको नियम विरुद्ध जुनसुकै कुरा पनि न वरदान हुन्छन् र न श्राप। सृष्टि नियम अनुकूल वरदान पनि हुन्छन् र श्राप पनि। आशीर्वादको नाम नै वरदान हो।ऋषि-मुनिहरुले भन्दछन्:-
अभिवादनशीलस्य नित्यं वॄद्धोपसेविन:।
चत्वारि तस्य वर्धन्ते आयुर्विद्या यशो बलम् ॥

अर्थात्, “जसले मान्यजनहरुको आदर तथा सम्मान गर्दछ, माता-पिता तथा गुरुजनहरुको श्रद्धापूर्वक आदेश पालन गर्दछ, उनको सेवा गर्दछ, त्यसका चार वस्तु बढ्छन्, ति हुन्- आयु, विद्या, यश र बल।” माता-पिता तथा गुरुजनहरुले त्यसलाई आशिर्वाद दिन्छन् कि आयु लामो होस्, यश तथा किर्ति खुब फैलियोस्, फल-फूल, अघि बढ, उन्नति गर, सदा सुखी रहनु।यस्तो वरदान ठीक हो।
श्राप के हो? कुनै व्यक्तिले अपराध गरेको अर्कोले देख्छ र भन्छ- हेर् तैले अपराध गरिस् अब तलाइ दण्ड भोग्नु पर्नेछ।कसैले उसलाई हप्काएर भन्छ – यसलाई कारागारमा कोचिदिनु पर्छ।पछी ऊ प्रहरीको हातमा आयो र अदालतमा मुद्दा चल्यो पछी उसलाई कारागारको सजाय पनि भयो। उसलाइ श्राप झैं भयो। भन्नेले साँच्चै भनेको थियो।

अपराधीलाई अपराध बाट बचाउनका लागि अथवा उसलाई सम्झाउनका लागि कसैले उसलाई हप्काउँछ र रोक्छ। तर पनि उसले मान्दैन भने त भन्नु पर्ने नै हुन्छ कि हेर् बाबु, तैले भनेको मान्दैनस, दण्ड अवश्य पाउनेछस्। र यो हुन्छ नै।
कुनै काल्पनिक श्राप यस्ता पनि हुन्छन्- एउटा व्यक्ति थियो, उसले सदा नराम्रो काम मात्र गर्ने गर्दथ्यो, उसलाई कसैले श्राप दियो कि – तँ अहिले नै यहाँ सुँगुर बन्नेछस्, अहिले नै यहि जन्ममा कुकुर बन्नेछस्।यो सम्भव हुँदैन।

कुनै पनि व्यक्ति यहि जन्ममा त कुकुर या अन्य कुनै पनि शरीरमा जान सक्दैन। अँ, मृत्यु भए पछी भने उसको कर्म अनुसार जे पनि हुन सक्छ। ईश्वरले उसलाई उसको कर्मअनुसार दण्ड दिन्छ, त्यो अलग कुरो हो तर जीवित अवस्थामा नै यहि जन्ममा कोहि पनि कुकुर या बिरालो बन्न सक्दैन र कसैले कसैलाई बनाउन पनि सक्दैन। यस्ता किसिमका कुनै पनि श्राप कुनै कथाहरुमा पढेका या सुनेका भए ति गलत हुन्। 

सत्य के हो जानौं, मानौं र त्यसै अनुरुप व्यवहार गरौँ…! अस्तु..
नमस्ते..!

विकासवाद विज्ञान या परिकल्पना..?

ओ३म्

 

विकासवादको वैदिक सिद्धान्त अपनाउँदै डार्विनको तथाकथित् विकासवादलाई हाम्रा समस्त पाठ्यक्रम बाट बाहिर निकालेर मिल्काउने र पाठ्यक्रमको समयानुकुल सुधार गरि नेपालको नव-निर्माणमा अंतत: विद्वानहरुले नै जमर्को गर्नु पर्ने बेला आएको छ। यसका लागि विकासवादमा यदि एक स्वस्थ बहस चल्छ भने वैज्ञानिकहरुलाई कुनै पनि किसिमको आपत्ति हुनुहुँदैन।

यदि देशलाई समुन्नतीको मार्गमा लग्नु छ भने अहिले देशमा विकासवादको बारेमा पनि चर्चा-परिचर्चा किन नहुने..? संसारमा विकासवाद बारे बहस चल्दैछ। असंख्य विज्ञानी छन् जसले यस किसिमको खुट्टा माथि उठाएर टाउकाले टेकेर हिड्ने विकासवादलाई मान्दैनन र यसको खण्डन गर्दछन्। तर्क, अनुभव र प्रयोगशालाहरुमा विकासवाद प्रमाणित पनि हुन सक्दैन भने फेरी यस्तो विवादित परिकल्पनालाई एक निश्चित सिद्धांतको रूपमा विद्यार्थीहरुलाई रटाउनुको औचित्य के छ..? यदि देशका विज्ञानिहरु तथा बुद्धिजीविहरुले विगतमा यस बारे चर्चा गरेका हुन्थ्ये भने संभवत: आज समाजको मान्यता अर्कै हुन्थ्यो र यस्ता लेख लेख्नु पर्ने आवश्यकता पनि हुने थिएन।

हामीले ध्यान राख्नु पर्दछ कि समस्त संसारमा डार्विनको तथाकथित विकासवादको कठोर आलोचना भैरहेको छ। अगासीज जस्ता अनेकौं जीवविज्ञानिहरुले यो विकासवादलाई एक मिथ्या सिद्धांत साबित गरेका छन्। चार्ल्स हैपगुडले आफ्नो पुस्तक “म्याप्स अफ एनशिएंट सीकिंग्स” मा विकासवादमा आधारित पाषाणयुग, काँस्ययुग, लौहयुग आदिको अवधारणालाई जगैबाट खारेज गरेका छन्। स्वयं चार्ल्स डार्विनका पुत्र जर्ज डार्विनले पनि अमेरिकी नेशनल साईन्स कांग्रेसमा आफ्ना पिताको परिकल्पनालाई एक दिवास्वप्न भनेका थिए। केवल अल्पवुद्धि तथा चाटुकारहरुले भरिएको हाम्रो जस्तै देशमा मात्र यस विषयमा प्रश्न उठाउनेलाई अवैज्ञानिक र कूपमंडूकता मानिन्छ। के यो एक प्रकारको कठमुल्लापन हैन र..?

विकासवादलाई वैज्ञानिक सिद्धांत भन्ने र मान्नेहरु संग सोध्नु पर्दछ कि यो सिद्धांत दिनु भन्दा पहिले चार्ल्स डार्विनले कुन चाहिं प्रयोग गरेका थिए..? यो कुरो जानेर कसैलाई आश्चर्य हुन सक्छ कि चार्ल्स डार्विनले कुनै प्रयोग गरेका थिएनन्। उनले अफ्रीकामा घुम्ने बेला नयाँ-नयाँ जनावरहरुलाई देखे, जङ्गलमा बस्ने जङ्गली मानिसलाई देखे र हतारो संग यो निष्कर्षमा पुगे कि जानवरहरुमा एक प्रकारको सूत्रबद्धता छ र यो यसैबाट आएको हुन सक्छ कि एक प्रजाति अर्कोबाट विकसित भएको होस्। यसलाई उनले मनुष्यमा पनि लागू गरे, किनकि उनलाई यो पनि साबित गर्नु थियो कि सेता-खैरा यूरोपीयहरु यी जङ्गली आदिवासीहरु भन्दा अधिक विकसित र सभ्य छन्; वास्तवमा उनि थिएनन्।

पछिका विज्ञानिहरुले डार्विनको यो थोत्रो कल्पनालाई साकार गर्नका लागि निक्कै मेहनत गरे। समस्या उनिहरुलाई चेतन तत्वका साथ आउँथ्यो। जति हात-खुट्टा पच्छारेर टाउको ढुङ्गामा ठोके पछी पनि तिनीहरुले चेतन तत्वको रहस्यलाई सम्झन सकेनन। तिनीहरुले यो कुरो बुझ्न सकेका थिएनन् र आज सम्म पनि बुझ्न सकेका छैनन् कि अमीनो एसिड आदि सबै बिल्डिंग ब्लक हरुलाई बनाइ सके पछी पनि तिनीहरुले चेतन तत्व किन बनाउन सकिरहेका छैनन्..? स्वयं डार्विनलाई पनि आफ्नो सिद्धांतमा सम्पूर्ण रुपमा भरोसा हुन सकेको थिएन। उनले यो कुरालाई स्वीकार गरेका छन् कि आँखा जस्तो जटिल संरचनाहरु त्यतिकै विकसित हुन सक्दैनन्। यस्ता संरचनाहरुको निर्माण त केवल एक बुद्धिमत्तापूर्ण चेतन द्वारा मात्र गरिन संभव छ।

यति मात्र हैन, उत्तर यो कुराको पनि छैन कि जब प्रजातिहरु म्यूटेट भइरहेका थिए, तब  पुरा प्रजाति म्यूटेट किन भएनन्? आखिर केहि बाँदर त मनुष्यमा बदलिए तर बाँकी त्यस्तै रहे किन ? बाख्राका केहि नस्ल त जिराफ बने तर बाँकी बाख्रा नै रहे किन? तिनीहरुले यो पनि भन्न सकेका छैनन् कि प्रारंभिक जीव त अहिले पनि उपलब्ध छन्, तिनीबाट विकसित भएका जीव पनि आज उपलब्ध छन् भने उनीहरुको बीचको कडि मात्र किन गायब छन्? जब वातावरण बदलियो र प्रलय जस्तो अवस्था भयो तर ति प्रारंभका अविकसित प्रजातिहरु किन नष्ट भएनन्, बीचका जुन प्रजातिहरुका यी कथित विज्ञानीहरुले कल्पना गर्दछन्, ति किन नष्ट भए..?  कहीं यस्तो त हैन कि यी बीचका कडिहरु केवल कल्पना मात्र हुन् र तिनको कुनै वास्तविक अस्तित्व कहिल्यै रहेको थिएन..?  प्रश्न अनेक छन्, जसको कुनै विज्ञानी नै विचार गर्न सक्छ।

वर्तमान स्थिति यस्तो छ कि आधुनिक विज्ञानले आफ्नो चरम प्रगति गरे पछी पनि विकासवादलाई सत्यापित गर्न सकेको छैन। यसको विपरीत वैदिक अवधारणा (जसलाई पाश्चात्य विज्ञानका अंधानुगामी हाम्रा विज्ञानीहरुले विचारणीय सम्म मान्दैनन्) क्रमश: सही साबित हुँदैछ। उदाहरणको लागि वेद र पछी सांख्य दर्शनले स्पष्ट रूपले अंतरिक्ष बाट जीवन पृथिवीमा आउने कुरा गर्दछन्। आजको विज्ञानले पनि यसलाई स्वीकार गर्न थालेको छ। उनीहरुले यो मान्न थालेका छ कि आरएनए (राइबोज न्यूक्लिक अम्ल) अंतरिक्ष बाट नै पृथिवीमा आएका हुन्।
पंडित रघुनंदन शर्मा,  वैद्य गुरुदत्त जस्ता अनेक भारतीय विद्वानहरुले विकासवादको गहन समालोचना गरेका छन्। “वैदिक संपत्ति” नामक पुस्तकमा पंडित रघुनंदन शर्माले लुप्त जंतुशास्त्र, तुलनात्मक शरीर रचना शास्त्र जस्ता कैयौं विभागहरुको आधारमा विकासवाद बारे जुन प्रश्न वर्ष १९३२मा छोडेका थिए, आजको विज्ञान अहिले सम्म पनि निरुत्तर नै छ।

मानव सभ्यताको इतिहासले पनि विकासवादलाई गलत साबित गर्दछ। आज भन्दा तीन सय वर्ष पहिले सम्म तथाकथित् बाइबलको साँघुरो सीमामा बाँधिएका यूरोपीय विद्वत् वर्ग संसारको आयु केवल ६,००० वर्षको मात्र मान्दथ्यो। जब उनिहरुलाई पृथिवीको आयु यो भन्दा अधिक छ भन्ने अवगत भयो तब उनीहरुले मानव सभ्यताको इतिहास ६-७ हजार वर्षमा मात्र समेटी दिए। यसमा विकासवाद काम आयो, किनकि विकासवाद अनुसार १०-१२ हजार वर्ष पहिले सम्म मानव विकसित स्वरूपमा नै थिएन। तर वैदिक परंपरा अनुसार मानव सभ्यताको इतिहास करोडौं वर्षको मानिन्छ र यहि प्रमाणित पनि हुन्छ। यस्तो स्थितिमा हाम्रो वैदिक परंपराको इतिहास अनुसार विकासवाद एक अशुद्ध परिकल्पना मात्र साबित हुन्छ।

त्यसैले पाश्चात्य विद्वानहरुले सर्वप्रथम वैदिक इतिहासलाई नै मिथ्या साबित गर्ने पूरा कोशिश गरे। यद्यपि आधुनिक प्रगतिले बाइबलमा आधारित समयसीमालाई मिथ्या साबित गरिसकेको छ, तर यूरोपीय विद्वानहरु अहिले सम्म पनि मानव सभ्यताको इतिहासलाई १०-१२ हजार वर्षमा बाँध्ने असफल प्रयासमा निरन्तर जुटेका छन्। यसमा उनको अंतिम सहारा शीर्षासनमा बसेको विकासवाद नै हो। यो कुरो मिथ्या साबित हुनासाथ वैदिक परंपराको सत्यता स्थापित हुनेछ। त्यसैले आज यो आवश्यकता छ कि हामी सबैको प्रयासमा कुनै सेमीनारको आयोजन गरियोस्, जसमा डार्विनको कोरा कल्पनामा आधारित तथाकथित विकासवाद बारे गहन चर्चा होस्।अस्तु..

नमस्ते..!

सत्य सनातन वैदिक धर्मको जय..!

(हार्दिक आभार: रवि शंकर, कार्यकारी संपादक, भारतीय धरोहर)

डार्विनको विकासवाद एक नास्तिक सिद्धांत -३
(अन्तिम भाग)

ओ३म्..

सिद्धान्ति: मनुष्य कसरि बन्यो त?

विकासवादी: बाँदर बाट।

सिद्धान्ति: बाँदर र मनुष्यमा पनि भारी अन्तर छ। शारीरिक रचनाका साथ साथ मन, बुद्धि, वाणी आदिको पनि अभाव छ। भन्नुस त, बाँदर जो रुख-वृक्ष, तथा ढिक-काल्नामा उफ्रिने-कुद्ने गर्दछन्, तिनमा बुद्धि तथा वाणी आदि कसरि विकसित भयो? को जिम्मेवार छ? र त्यसको पुच्छर नै लुप्त किन भयो?

विकासवादी: प्रकृतिलाई देखि-देखि बुद्धि तथा वाणी विकसित भयो।

सिद्धान्ति: वाह..! आज पनि धरतीमा अनेकौं त्यस्ता मनुष्य जाति रहन्छन्, जो मनुष्य त हुन् तर नपढेर उनको बुद्धि आउँदैन। तिनीहरु प्रकृतिलाई देखेर बुद्धिमान किन हुँदैनन्? हजारौं वर्ष देखि मुर्ख नै किन छन्? फेरी बाँदर बाट मनुष्य बनेर बुद्धिमान हुने कुरो मान्नु त “मैले मनुष्यका सिङ बाट बनेका आभूषण किनेको छु” भने जस्तै हो।

सिद्धान्ति: सुन भाई, ज्ञान नैमित्तिक हुन्छ; स्वाभाविक हैन।
विकासवादी: कसरि? कृपया सम्झाउनुस त।

सिद्धान्ति: यसका लागि एउटा दृष्टांत सम्झनु पर्छ- मानौं, कुनै वालक जो भर्खर जन्मेको छ। उसकी आमाले उसको रेख-देख आदि गरोस्, स्तनपान गराओस्, सरसफाई आदि पनि गरोस् तर शिशुका साथ् सम्वात, कुराकानी या अन्य त्यस्तो कुनै व्यवहार नगरोस् जसबाट उक्त शिशुले केहि सिक्न सकोस र न उसलाई कुनै शिक्षादि पनि देओस। जब यस्तो वातावरणमा शिशु हुर्कन थाल्छ, ऊ न केहि बोल्न तथा बुझ्न सक्छ, न सिक्न पाउँछ अर्थात त्यो मन्दबुद्धि कै रहनेछ। त्यसले जतिसुकै प्राकृतिक वस्तु तथा घटनाहरुलाई किन नदेखोस्, स्वमेव ज्ञानी हुन सक्दैन।
संसारमा यस्ता अनेकौं उदाहरणहरु पाइन्छन्। यस्तै एकपटक दुई जना शिशु एउटा जङ्गली कुकुर (स्याल) को खोरमा पाइएका थिए, ति दुवै जना हात-खुट्टा टेकेर हिड्ने गर्दथे, स्यालकै जस्तो व्यवहार गर्दथे र आवाज पनि स्यालकै जस्तो निकाल्ने गर्दथे, मानिसहरु देखि डराएर टाढा भाग्ने गर्दथे।निक्कै कठिनताका साथ् तिनलाई त्यहाँ बाट ल्याएर सामाजिक शिक्षा दिइयो र लुगा लगाउन सिकाइयो. पछी छिट्टै तिनीहरुको मृत्यु पनि भयो।(https://en.wikipedia.org/wiki/Feral_child)
यस प्रकार ज्ञान नैमित्तिक हुन्छ अर्थात कसै द्वारा दिनु आवश्यक छ, यदि दिईएन भने स्वमेव हुँदैन।

सिद्धान्ति: अब भन्नुस, तपाइँका पूर्वज बाँदरलाई ज्ञान कसले दियो र उनको वाणी कहाँबाट आयो? तथा मनुष्य मै आएर तपाइँको क्रमिक विकासको सिद्धान्त किन रोकियो?

विकासवादी: रोकिएको छैन हजुर, बौद्धिक विकास आज पनि चल्दैछ।मानिसहरु बढी बुद्धिमान हुँदै गइरहेका छन्।

सिद्धान्ति: अरे वाह..! मनुष्य भन्दा पहिले सम्म त शारीरिक विकास भइरह्यो र मनुष्यमा आएर शारीरिक विकास रोकियो र बौद्धिक विकास शुरू भयो??? तपाइँको सिद्धान्तमा यो मोड कसरि आयो? को जिम्मेवार छ? प्रकृति जड हो, वुद्धि छैन, त्यो जिम्मेवार छैन।ईश्वर तपाइँ मान्नु नै हुन्न र बाँकी रहनुभयो तपाइँ। यदि तपाइँ जिम्मेवार हुनुहुन्छ भने आफ्नो शरीरमा विकासलाई पुनः लागु गरेर पखेटा उमारेर देखाउनुहोस् न।
तपाइँको सिद्धान्त पाइला-पाइलामा मिथ्या साबित हुन्छ, यस्ता अनगिन्ति प्रश्नहरु छन् जसमा निरुत्तर रहनुको सिवाय तपाइँ केहि पनि बोल्न सक्नुहुने छैन अथवा भद्दा टुक्का जोड्ने या थोत्रा कल्पनाहरुको सहारा नै लिनुहुनेछ।
जुन जिव आज जस्तो छ, सृष्टिको आरम्भमा पनि यस्तै थियो र अन्त सम्म यस्तै रहनेछ। कुकुर बाट कुकुर, घोडा बाट घोडा, बाँदर बाट बाँदर, मनुष्य बाट मनुष्य, गहुँ र जौ बाट गहुँ र जौको फसल आदि पैदा हुन्छन्। सृष्टिको आरम्भ देखि यस्तै चलिरहेको छ र महाप्रलय पर्यन्त यस्तै चल्नेछ।
आज अधिकांश वैज्ञानिकहरुले डार्विनको मतलाई पुर्ण रुपमा नकारी सकेका छन् तर तिनीहरु संग हाल सम्म पनि यस्तो कुनै संतोषजनक सिद्धांत छैन जसलाई डार्विनको उत्तरमा पेश गर्न सकुन अर्थात डार्विनको सिद्धान्तलाई हटाएर त्यसलाई स्थापित गर्न सकुन। त्यसैले हाल यही चल्न दिऔं भन्ने निस्कर्षमा छन्।
अधिक जानकारीका लागि महर्षि दयानन्द सरस्वति कृत सत्यार्थ प्रकाश अवश्य पढौं..!
अस्तु..
नमस्ते..!
(हार्दिक आभार: पवन कुमार)

डार्विनको विकासवाद एक नास्तिक सिद्धांत हो
(भाग-२)

ओ३म्..